Temos compañeir@s @s que lles encantou A conxura dos necios de John Kennedy Toole. Consideran que é unha obra " maxistral", "inxeniosa", con moita ironía e sarcasmo. (E aquí podiamos reproducir unha restra de cualificativos que adornarían a crítica). A outr@s non lles gustou nada porque o protagonista lles resultou noxento, repulsivo; a narración moi repetitiva e o listado de personaxes inadaptados é demasiado longa. "É unha novela excesiva", resumen.
Uns/unhas leron a novela completa , con máis ou menos desgana, e outr@s deixárona nalgunha desas páxinas nas que quedaron "atascad@s" durante varios días , sen ser quen de avanzar.
O relato gorentou a quen nos dixo, por exemplo, que o final foi fantástico porque , entre outras cousas, conta como se fixo xustiza para tod@s especialmente para Ignatius, o protagonista. Pero para outr@s ignatius é malvado, inmaduro, nugallán, fantasioso...vamos, unha mestura de Quixote e Sancho ( todo nun) que se cre o mesías que transformará o mundo no que vive.
Con todo, as persoas asistentes concordamos en que reflicte a vida norteamericana ,a fins dos anos 50 , cunha esperpéntica galería de personaxes a través dos cales fai unha caricatura social e política da Nova Orleans daquela época.
A obra de John Kennedy Toole levounos a outras que mencionamos como semellantes pola historia que conta ou por como o fai, así un compañeiro recomendounos ler Wilt, de Tom Sharpe. Seguro que máis dun/dunha seguiremos o consello.
0 comentarios:
Publicar un comentario